VII

 *Perspektywa inspektora, gdyby ktoś miał wątpliwości*

Serial murder 

- Morderstwo. Zbiorowe. Na basenie. - wydukałem.

- Poradzicie sobie z tym – machnął ręką Sherlock. - Jestem zajęty wybieraniem potraw, nie widzisz?

- Proszę cię – spojrzałem błagalnie - miejscem zbrodni jest hotel, w którym będziecie trzymać gości, a w tym mnie, więc chciałbym mieć pewność, że nas nikt nie zabije.

- W hotelu? - zainteresował się detektyw. - Jak mogli dopuścić w hotelu do zbiorowego zabójstwa?

- Tego nie wiemy, dlatego jesteś nam potrzebny. - byłem pewien, że zaraz się zgodzi. - Brak dowodów, śladów zbrodni, świadków. Nikt nie przeżył.

- Sprawdziliście nagrania? - coraz bliżej uzyskania pomocy.

- Nikt nie wchodził, ani nie opuszczał basenu od godziny jego otwarcia – powiedziałem dumnie, będąc o krok przed Holmesem.

     Sherlock rzucił krótkie, porozumiewające spojrzenie Johnowi, chwycił swój czarny płaszcz i stanął przede mną. Swoją drogą, ile taki długi, gruby płaszcz musi ważyć. Płaszcze zawsze wydawały mi się niewiarygodnie sztywne i niewygodne, aż dziw, że Sherlock chodził wyprostowany, jakby z tyczką przybitą do pleców, a nie zwieszony pod ciężarem materiału.

- Jedziemy radiowozem czy prywatnym samochodem? - zapytał, przyglądając mi się badawczo. - Prywatnym, no tak, spójrzcie na jego strój – dodał po chwili, uśmiechając się drwiąco.

- Prywatnym – potwierdziłem, poprawiając krawat.

- Nasz pan inspektor chyba został wywołany z jakiejś randki – wzruszyłem ramionami. - Tak, John, tak to się teraz nazywa? - John powtórzył mój gest.

     Zauważyłem niesamowitą przemianę, która zaszła na Baker Street. Mieszkanie było jakby bardziej żywe. Oświetlone, bez kurzu fruwającego w powietrzu, zniknęła czaszka-przyjaciel Sherlocka i nie dało się wyczuć zapachu świeżo wypalonego papierosa. Och, to dlatego jest jeszcze bardziej nabuzowany niż zwykle, rzuca nałóg. Nadal panował bałagan, ale już nie taki sam. Wszystko miało ustalone miejsce w tym chaosie – cóż za paradoks, chyba właśnie za to uwielbiam to miejsce. Moją uwagę przykuły średniej wielkości, proste kieliszki, napełnione winem. Schyliłem się i wziąłem głęboki wdech. Od ostrych, zmieszanych zapachów zakręciło mi się w głowie.

- Weźcie to – wskazałem na kieliszek z białym winem.

- Mówiłam – odezwała się nagle Mary, stojąca u szczytu schodów.

- Ile można na was czekać – dobiegł nas z dołu głos detektywa, nawet nie zauważyłem kiedy wyszedł.

- Chwyciłem Johna za ramię i zacząłem prowadzić w stronę drzwi, które nagle zablokowała blondynka.

- Wybacz, Mary, oddam ci narzeczonego później – rzuciłem krótko.

- Idę z wami – mocno ścisnęła Johna za rękę.

     Nie było czasu na dyskusję, jedna osoba mniej czy więcej na miejscu zbrodni... przy Sherlocku nie robi to żadnej różnicy. Popychając parkę do drzwi frontowych miałem cichą nadzieję, że Sherlock nie wsiadł do mojego samochodu, bez mojej zgody, że wyjdę na chodnik i zobaczę go uśmiechniętego, czekającego na zaproszenie. Jestem idiotą...

     Przed drzwiami Baker Street stały czarny, połyskujący Rolls Royce Phantom. Otworzyłem drzwi od strony pasażera i posłałem Sherlockowi najszczerszy uśmiech, na jaki się zdobyłem.

- Wysiadaj – rozkazałem, nie zmieniając wyrazu twarzy.

- Może lepiej... niech tak zostanie – wychyliła się zza fotela głowa Molly.

- Randki jeżdżą z tyłu, tam jest więcej miejsca – Holmes poprawił czapkę uszatkę, którą kiedyś dostał od Scotland Yardu.

     Narzeczeni wpakowali się do samochodu. Trójka dorosłych ludzi wyglądała na tyłach Royce'a komicznie, ściśnięci byli na dole, każda głowa natomiast, odchylona była i inną stronę. Molly od razu zajęła się rozmową z Mary, wypytywała o szczegóły ślubu i inne kobiece sprawy, chwilę przysłuchiwałem się rozmowie, czując jak ciepło przepływa przez całe moje ciało, ogrzewa je i nie chce opuścić. Najważniejsi ludzie upchani na dwóch metrach kwadratowych, aż dziw, że Sherlock nie zauważył, jak wiele znaczą dla mnie te osoby, czyżby jego umysł zawodził w uczuciach?

     Przez całą drogę żaden z nas - mężczyzn nie odezwał się ani razu. Zatrzymaliśmy się przed gmachem hotelu, ceglane kolumny ganku świetnie kontrastowały z otynkowaną resztą. Wysiadłem pierwszy i wypuściłem pasażerów z tyłu, chwytając Molly pod ramię. Detektyw jakby nie zdawał sobie sprawy, że opuściliśmy samochód, siedział w nim i przypatrywał swojej zgniłozielonej czapce.

     Po wejściu nie powitała nas recepcjonistka czy właściciel budynku, obskoczyli nas młodsi policjanci wypytujący o geniusza detektywów. W milczeniu minęliśmy to bezużyteczne stado i teraz kierowaliśmy się w stronę hali basenowej. Korytarze oświetlone były subletalnym światłem lamp w stylu retro. Trochę śmieszna kombinacja – tu style z lat pięćdziesiątych, a gdzieś tam w głębi nowiutki basen z jacuzzi.

     Puściłem rękę Molly, która natychmiast przycupnęła obok Mary. Otworzyłem białe, plastikowe drzwi i moim oczom ukazał się tragiczny widok. Na wodzie unosiło się około dziewięciu ciał, dryfujących pod wpływem sztucznych fal. Ostre białe światło odbijało się od tafli wody, oślepiając mnie. To miejsce wyglądało tak zwyczajnie, zero krwi, zero bólu, można by pomyśleć, że ci ludzie po prostu przysnęli.

     Poczułem na ramieniu ciepłą dłoń Molly, zbliżyła się, wychyliła zza moich pleców i bez wzruszenia wpatrywała w masakrę. Jako patolog, przywykła do gorszych widoków. Za jej sprawą, zimna atmosfera tego miejsca jakby wyparowała. Dopiero tutaj, w sali pełnej trupów uzmysłowiłem sobie, jaka ona jest piękna. Ciasno związany kucyk, do którego przywykłem, dziś odszedł w zapomnienie. Długie włosy w kolorze ciemnego blondu spływały na brzoskwiniową rozkloszowaną sukienkę. Mógłbym a nią patrzeć całymi dniami.

     John zbliżył się do krawędzi zbiornika, kucnął i przyciągnął na brzeg jedno z ciał. Chciałem zaprotestować, ale w końcu nie po to tu jest, by nic nie robić. Zbadał dokładnie całe ciało i powiedział:

- Topielec.

- Sam bym na to nie wpadł – przewróciłem oczami. - Konkrety, John.

- Ktoś utopił całą salę bez znajdowania się w niej – zaczęła pani patolog – trucizna?

- Nie, to nie była trucizna – za nami Sherlock opierał się o futrynę drzwi. - Dlaczego mnie zostawiliście, kiedy do was mówiłem?

- Nic nie mówiłeś – burknęła Mary, parząc z pogardą na Sherlocka.

- Nie wypowiadałem słów na głos, po co miałem tracić energię? – żachnął się detektyw.

     Do sali wszedł młody, brodaty mężczyzna, z gracją wyminął moich towarzyszy i wręczył mi plik dokumentów.

- Dziękuję, Anderson – kiwnąłem głową. - Kim są ofiary?

- Jeden z nich był tutejszym kelnerem – wskazał palcem ciało pływające najdalej od nas.

- Nie wytykaj zmarłych palcem – podniósł na niego głos Holmes.

- Sherlock?! - Anderson był bliski omdlenia. - Tak bardzo mi przykro, bardzo, wierzę w ciebie , wszyscy wierzymy – wybiegł z pomieszczenia, po drodze ściskając rękaw detektywa, jakby nie wierzył w jego istnienie, w sumie miał do tego prawo, nikt nie był na tyle uprzejmy, by poinformować Andersona, że śmierć Sherlocka była sfałszowana.

     Gdybym był na miejscu Mary i Johna, chyba zmieniłbym lokal. Podałem Sherlockowi teczkę z dokumentami i zacząłem przechadzać się dookoła pływalni, z pewnością nie był to spacer relaksacyjny.

- Mam! - krzyknął radośnie Sherlock.

Podbiegłem do niego i zajrzałem do papierów, które detektyw trzymał otwarte przed sobą.

- Spójrzcie na ich pozycje! - czyli nie o teczce mowa. - Wszyscy są skierowani głowami w jedną stronę, wszyscy płynęli w tym samym kierunku!

- I co nam to daje? – nienawidzę go o to pytać.

- Fale były wytwarzane z tamtej strony – wskazał na brzeg basenu, do którego nieboszczyki skierowane były stopami. - Ktoś ewidentnie chciał ułożyć ich w tej pozycji, ktoś chciał by tak upadli!