VI

The napkins and the wine

- Białe czy pastelowe? - zapytałam, machając kawałkami materiału przed oczami Johna. - Białe są lepsze, prawda?

- Szczerze mówiąc, żółty pastel bardziej mi się podoba, jest radosny i nie tak poważny jak biel.

- Weźmiemy białe, są zdecydowanie bardziej eleganckie – powiedziałam, gładząc palcami płótno. - Białe są bardziej delikatne.

- Po co dajesz mi wybór, skoro moja opinia i tak nie ma znaczenia – naburmuszył się John. - To moje wesele i jako mężczyzna i przyszła głowa domu mam prawo zdecydować, bierzemy pastele.

- Jako mężczyzna wybiorę jakiego koloru będą serwetki – przedrzeźniałam go z uśmiechem.

      Siedzieliśmy w salonie, lub raczej biurze Holmesa na Baker Street. Gospodarz kręcił się w kółko, ani nie pomagał, ani nie robił nic innego, co mogłoby być pożyteczne dla świata. Jego obecność mnie irytowała, miałam wrażenie, że jestem non-stop obserwowana, właściwie to byłam, ale wydawało mi się, że detektyw jest w stanie prześwietlić moje myśli na wylot, i właśnie to robi.

      John leżał zapadnięty w fotelu obitym ciemnozieloną skórą, wspierając podbródek dłonią. Siedzieliśmy w tych samych pozycjach od niemal trzech godzin, a on nadal nie wyglądał na znużonego, wręcz przeciwnie, na słowo „ślub” dostawał porządny zastrzyk energii.

- Które wino najbardziej ci smakuje? - zapytał nieco smętnym głosem.

- Chyba to – wskazałam trzeci kieliszek od lewej. - Białe, wytrawne, rocznik 2003.

- Zgodzę się na to wino, jeśli ty zgodzisz się na pastelowe serwetki – pokiwałam głową – ale zrobisz to z entuzjazmem – przejechał opuszkiem palca po obwodzie kieliszka.

- Będę bardzo, ale to bardzo szczęśliwa, mając na weselu te oto pastelowe szmatki – powiedziałam z intonacją niedoszłego aktora.

     Sherlock był na etapie kuchni w swoim maratonie pokój-kuchnia, gdy stanął jak wryty i patrząc przez okno westchnął głęboko. Takie westchnięcia nigdy nie wróżyły miłych pogaduszek.

- Po co wy się właściwie pobieracie? - zapytał bez jakiegokolwiek wstępu.

- Hm... - zaczął powoli John, przypominał ucznia, który został poproszony do tablicy. - Na dowód miłości.

- Co to za dowód? Pierścionek i wesoła gromada ludzi, którzy przyszli się tylko najeść – zaczynałam rozumieć dokąd zmierza ta rozmowa.

- Ludzie tak robią, tak jest i tyle, a tobie nie powinno przeszkadzać, co robię z własnym życiem – John wskazał palcem Sherlocka, który stał już przodem do nas.

- Zastanawiam się tylko po co... po co wydawać pieniądze na coś tak nierzeczywistego, a co za tym idzie nietrwałego, jak miłość – ten człowiek chyba jednak nie jest człowiekiem.

- Nie zastanawiaj się, tylko to zaakceptuj, tak jak my akceptujemy twój styl bycia – John tracił równowagę, wstał i powoli zbliżył się do detektywa.

- Ale John, po co to robisz? Dla tych ludzi, których nazywasz przyjaciółmi? - Sherlocka wyraźnie bawiła cała ta sytuacja, jego uśmiech przypominał uśmiech osoby naćpanej.

     John nie odpowiedział, wrócił na swój fotel i zaczął przeglądać oferty restauracji. Mieliśmy już jedną na oku. Niewielki lokal położony na obrzeżach Londyn, niedaleko którego znajdował się dopiero co otwarty hotel. Jutro mieliśmy spotkać się z właścicielem, by uzgodnić wszystkie detale.

- Przyjdziesz tylko na ślub, czy liczyć cię do obiadu weselnego? - zwróciłam się do Sherlocka.

- A kto powiedział, że idę na tylko ślub? - prychnął. Jeśli on zawsze taki był, a z opowieści Johna wynikało, że nie był, to nie wiem jak ktokolwiek mógł z nim wytrzymać dłużej niż jeden dzień.

- Chcesz mi powiedzieć, że ewidentnie wypniesz się na swojego przyjaciela?! Masz gdzieś życie jedynej osoby, która się o ciebie troszczy?! - najchętniej wywaliłabym go z jego własnego mieszkania.

- Mary, pozwól nam porozmawiać chwilę na osobności – wtrącił się John.

     Nie byłam zadowolona z tego pomysłu, John nie doszedł jeszcze w pełni do siebie po nagłym zmartwychwstaniu Myśliciela. Media już dawno umilkły, więc oboje mieli czas na wyjaśnienia, ale jemu wybaczanie nie przychodzi łatwo, zresztą gdyby to mi ktoś wywinął taki numer, pewnie byłby martwy po raz kolejny.

      Powoli zeszłam na dół, z każdym krokiem zwalniałam, przysłuchując się rozmowie chłopców. Dopiero na przedostatnim stopniu usłyszałam głos Johna:

- Jesteś moim najlepszym i najwierniejszym przyjacielem, bez ciebie nie będzie ślubu – zatrzymałam się i poczułam jak wypełnia mnie wrogość w stosunku do Sherlocka. - Bardzo, ale to bardzo zależy mi na tym, byś był ze mną w tak ważnym dla mnie dniu.

     Zrobiłam krok, drewno zaskrzypiało, a ja odebrałam ten dźwięk ze zdwojoną siłą. Na górze również ktoś się poruszył i prawdopodobnie szedł w kierunku okna. Jeśli każdy ma taki słuch, to pani Hudson ma na dole pełen monitoring naszych kroków.

- Mary? - o wilku mowa. - Coś się stało?

- Nie, nic, proszę pani – uśmiechnęłam się. - Ucinają sobie pogawędkę – wskazałam na schody.

- Niedługo im przejdzie, byli taką świetną parą – zachichotała pani Hudson. - Chodź kochana, zrobię nam herbaty, już prawie siedemnasta – lepsze to, niż siedzenie na schodach. - Tak się cieszę, że John w końcu stał się normalny, chociaż nie miałam nic przeciwko...

- Pani Hudson – przerwałam – John i Sherlock nigdy nie byli parą.

- Ależ nie musicie tego przede mną ukrywać, ja wszystko rozumiem – nie miałam ochoty na kłótnie, więc odpuściłam.

      Mieszkanie pani Hudson było zupełnym przeciwieństwem tego, czego się spodziewałam, pewnie to wina godzin spędzonych na górze. Kawalerka była skromnie wyposażona, ale dawała poczucie bezpieczeństwa. Przytulna, oświetlona promieniami słońca, wpadającymi przez ogromne okna była miejscem, w którym można by spędzić całe życie. Powietrze było przesiąknięte słodkimi perfumami, typowymi dla starszych kobiet. Nie zauważyłam żadnych zdjęć, jedynie replikę obrazu Vincenta Van Gogha "Pokój w Arles" zdobiącą ścianę koloru różu weneckiego.

      Usiadłam przy stoliku przystosowanym dla jednej osoby i obserwowałam gospodynię, która była dziś przepełniona pozytywną energią. Nastawiła czajnik i krojąc kawałki sernika nuciła pod nosem jakąś współczesną piosenką usłyszaną prawdopodobnie w radiu. Woda zagotowała się wyjątkowo szybko, pani Hudson zalała wrzątkiem torebki w małych porcelanowych filiżankach i podała do stołu, czy raczej stoliczka.

- Jak idą przygotowania? -zapytała?

- Zgadzamy się tylko w sprawie restauracji – jednostajnym ruchem mieszałam napój, smętnym wzrokiem obserwując pływające w nim fusy.

- No to na zaproszenia musimy jeszcze trochę poczekać – próbowała mnie rozbawić pani domu.

- Na szczęście wypisywanie ich nie zajmie dużo czasu, John wymyślił sobie niebieskie koperty – ta myśl przywróciła mi uśmiech.

- Poznaliście już swoje rodziny? - nagła zmiana tematu lekko mnie zaskoczyła.

- Osobiście nie, ale dużo słyszałam o siostrze Johna – tym razem ja zaskoczyłam panią Hudson. - Z moją rodziną nie utrzymuję kontaktu.

     Zauważyłam zmieszanie i żal na twarzy gosposi i już chciałam się usprawiedliwić, kiedy dobiegły nas odgłosy z korytarza. Niepewnym krokiem podeszłam do drzwi prowadzących na przedpokój i w tej samej chwili z drugiej strony otworzył je inspektor Lestrade. Przez chwilę go nie poznawałam i o mało co nie dostałam zawału, kiedy na mnie wpadł. Był blady, zdecydowanie zbyt blady na człowieka, którego znałam. Wydawał się wręcz przezroczysty. Nie miałam pojęcia skąd taka zmiana, w tak entuzjastycznym człowieku. Od dawna coś musiało go dręczyć, a żadne z nas nie zwróciło na to uwagi, mimo że na Baker Street bywał niemalże codziennie. Gdyby nie jego cera, powiedziałabym, że właśnie spędził najprzyjemniejsze chwile swojego życia. Targały nim uczucia, był szczęśliwym, uśmiechniętym Gregiem, a jednocześnie zestresowanym policjantem Scotland Yardu.

- Morderstwo... - wysapał i popatrzył na mnie błagalnym wzrokiem, jakby prosił, bym wypuściła Johna na miejsce zbrodni.