V

Christmas Eve

     Chodnik pokrywała gruba warstwa białego puchu. Była godzina dwudziesta pierwsza, ale mrok opanował Londyn dużo wcześniej. W oknach migotały wielobarwne światełka, niektóre parapety otoczono złotymi girlandami. Latarnie emitowały ciepłe, żółte światło rozjaśniając drogę przechodniom zmierzającym w kierunku domów, gdzie prawdopodobnie czekali już na nich bliscy. Każdy niósł kilka toreb prezentowych, przeważnie czerwonych. Nie było ani jednego samochodu, pług nie zaszczycił jeszcze Baker Street, więc droga była nieprzejezdna.
     Maszerowałem trzymając Mary pod rękę, prezenty obijały mi się o nogi, co doprowadzało mnie do szału. Twarz zaczynała mnie szczypać od mrozu, gdy stanęliśmy przed dębowymi drzwiami. Zastukałem kołatką, uwalniając się od Mary. Żadnej reakcji. Cofnąłem się o krok i spojrzałem na okno mieszkania Sherlocka. Lampa była zgaszona, ale widać było rozświetloną choinkę, którą pewnie ubrała pani Hudson, bo na pewno nie sam Sherlock. Usłyszałem stłumiony dźwięk skrzypiec, Mary zapukała jeszcze raz do drzwi i muzyka nagle ucichła.
     Stanąłem obok narzeczonej z uśmiechem na twarzy. Otworzyła nam rozradowana pani Hudson. Ona uwielbia takie święta, kiedy wszyscy spotykają się ze sobą, mam nadzieję, że nasz detektyw nie zepsuje jej tej radości.
 - John, Mary, wchodźcie, wchodźcie, czekaliśmy na was! - zapiszczała drobna kobieta o mysich włosach.
 - Dobry wieczór, pani Hudson - odpowiedziałem strzepując płatki śniegu z daszku czapki.
Odebrała od nas świąteczne torby i ruszyła ku górze, by znaleźć im odpowiednie miejsce.
 - Postaraj się nie zwracać na niego uwagi - rzuciłem przez ramię, gdy byliśmy już u szczytu schodów, Mary tylko mruknęła coś pod nosem.
    Gdy tylko znaleźliśmy się na górze Molly rzuciła się w naszą stronę, jeszcze nie poznała Mary, więc wyglądała na bardzo podekscytowaną. Wysunąłem się trochę na przód aby zapoznać ze sobą panie.
 - To moja narzeczona, Mary - powiedziałem wskazując dłonią na Mary - a to...
 - Molly, Molly Hooper, miło mi - wyprzedziła mnie Molly.
 - Miło poznać - po raz pierwszy odezwała się Mary, a na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech.
     Dziewczyny usiadły razem zajęte rozmową, a ja dostrzegłem rozpromienionego Grega zmierzającego w moją stronę.
 - John! - przywitał mnie z entuzjazmem, klepiąc po plecach.
     Uśmiechnąłem się lekko, a on opowiadał jakieś historie związane z policją, jego słowa przelatywały mi koło uszu, rozglądałem się po pokoju szukając Sherlocka. Stał odwrócony tyłem do gości. Niewzruszony detektyw wolałby spędzić ten uroczy wieczór sam na sam ze swoim umysłem. Zrobiło mi się przykro.
 - ...pytał o ciebie, John, o to gdzie planujesz wesele - usłyszałem końcówkę monologu Grega.
 - Nie planuję jeszcze wesela - odparłem szybko.
 - Tak też mu powiedziałem - wzruszył ramionami.
     Nie miałem pojęcia o kim mówi inspektor, ale nie chciałem drążyć tematu.
 - Siadajcie, pudding gotowy! - dobiegł głos pani Hudson.
     Zrobiło się chwilowe zamieszanie, po czym wszyscy zasiedli do stołu. Z jednej strony miałem Mary, która nadal była zajęta rozmową z Molly, a z drugiej Grega. Sherlock siedział po drugiej stronie stołu, z dala od innych, a wzrok miał wlepiony we mnie, uśmiechał się, opierając brodę na złączonych dłoniach.
 - Dziewczyny chyba się polubiły - szepnął Greg, spoglądając na roześmianą Molly. - Dawno nie widziałem jej w tak dobrym humorze - westchnął.
     Pani Hudson postawiła na środku stołu ostatnie danie i wspólnie odmówiliśmy modlitwę. Zaczęliśmy w milczeniu nabierać sobie jedzenie, wszyscy prócz Sherlocka oczywiście. On przygrywał nam na skrzypcach kolędę, którą trochę zmodernizował. Potem zaczęło się składanie życzeń.

     Pierwszy ruszyłem do mojego przyjaciela, miałem do siebie żal, że najpierw nie podszedłem do Mary, ale ona najwyraźniej wcale nie miała mi tego za złe, trzymała się kurczowo Molly, z którą faktycznie znalazła wspólny język.
 - Życzę ci... szczęścia... - powiedziałem, nie patrząc Sherlockowi w oczy- ...szczęścia i zdrowia - powiedziałem nico pewniejszym tonem. - I mnóstwa zagadek - uśmiechnąłem się.
 - John, wiesz, że nie jestem taki... taki... - przytaknąłem. - Oby wam się ułożyło - dokończył, spoglądając na Mary.
     Tyle się nie widzieliśmy, tyle czasu uznawałem go za martwego, a on był dla mnie taki zimny. Przytuliłem go mocno, on chwilę stał zaszokowany, lecz po chwili niepewnie odwzajemnił gest.
 - Przepraszam... - powiedział cicho, ale to nie był szept. - Wesołych świąt...
     Ponownie zaczął odgrywać znane mi melodie, które po chwili przerwał dzwonek. Podejrzewałem kto to, kto nie używa kołatki, tylko po to, żeby jej nie przechylić. Pani Hudson rzuciła się w stronę schodów, a po chwili wróciła prowadząc za sobą Mycrofta. Nie wyglądał na zachwyconego, on jest chyba jeszcze gorszy niż swój brat.
 - Wesołych świąt - mruknął, częstując się pieczonym indykiem - Mamusia oczekuje cię jutro, braciszku, mam nadzieję, że nie sprawisz jej zawodu.
     Sherlock rzucił mu wrogie spojrzenie.
 - Zawiozę go, jeśli będzie taka potrzeba - wtrąciłem.
 - Bardzo ci dziękuję, John, tatuś będzie zachwycony, że w końcu pozna przyjaciół syna - nie byłem pewny czy drwi sobie ze mnie.
 - Nigdzie się nie ruszam, mam pilną sprawę na głowie - burknął Sherlock. - Nie twój interes - dodał, spoglądając na brata.
 - Do zobaczenia - pożegnał się Mycroft i opuścił mieszkanie, pozostawiając niemiłą ciszę.
 - Czas na kolędy - zagruchała pani Hudson. - Sherlocku...
     Pomieszczenie wypełniła radosna muzyka, gospodyni nieśmiało zasugerowała wspólne śpiewanie "Cichej Nocy". Po chwili dołączyła do niej Molly, po niej Mary, Greg i na końcu ja. Spojrzałem na Sherlocka, był wniebowzięty, albo taki się zdawał. Od dawna nie byłem tak szczęśliwy, przyjaciele zgromadzeni przy kominku, śpiewający kolędy w blasku lampek choinkowych. Jednak coś ciążyło mi na sercu, przygniatało, jakby ktoś dokładał kamieni do otwartej rany na brzuchu. Okropne uczucie, psujące całą atmosferę.
Pociągnąłem Mary za rękę, podeszliśmy do okna, teraz na ulicy nie było nikogo.
 - Może ogłosimy im to teraz? - zaproponowałem niepewnie.
 - Tak, to świetny pomysł - zamruczała. - Masz świetnych przyjaciół, dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś - przytuliła mnie, patrząc przez okno na sypiący śnieg.
     Nagle na ulicy coś buchnęło ogniem i po sekundzie na jezdni, a właściwie na śniegu pojawił się wytopiony napis "AGRA". To chyba jakieś imię, może ktoś się właśnie oświadcza. Dosłownie po sekundzie napis znikł, zastąpiony wysokimi płomieniami. Zwróciłem wzrok ku Mary, na jej twarzy malował się strach zmieszany z szokiem.
 - Coś się stało? - mocniej ją objąłem.
 - Martwię się jak zareaguje twój przyjaciel - wzdrygnęła się. - Nie każdy lubi zmiany.
     Kłamała, wiedziałem, że kłamała, ale nie miałem jak jej tego udowodnić, więc odpuściłem. Wróciliśmy do reszty.
 - Mamy wam coś do ogłoszenia - zaczęła Mary.
 - Będziemy mięli syna - skończyłem za nią.
      Zapadło chwilowe milczenie, nawet Sherlock przestał grać, nie patrzyłem na miny przyjaciół, ale podejrzewam, że zdziwienie mieszało się z radością.
 - To wspaniale - byłem wdzięczny pani Hudson za przerwanie tej niezręcznej ciszy.
 - Macie już jakieś imię? - zapytała Molly z uśmiechem.
 - Nie, jeszcze nic nie planowaliśmy, wiemy tylko, że musimy zmienić mieszkanie - odpowiedziała Mary nieco zbyt smętnym głosem.
 - Ale chyba nie wyjedziecie z Londynu? - ciągnęła Molly.
 - Jesteśmy zmuszeni, tutaj nie ma takich dużych mieszkań.
 - Zostańcie tu - wtrącił beznamiętnie Sherlock. - Na górze są dwie sypialnie, tu salon, kuchnia...
 - I sterta twoich śmieci - rzuciła chłodno Mary, co wcale mi się nie spodobało.
 - Wyprowadzę się. - spojrzał na Mary z odrazą.
 - To bardzo miłe z twojej strony, Sherlocku - byłem naprawdę poruszony jego propozycją - ale Baker Street bez ciebie to już nie Baker Street, musisz tu zostać.
Wybiła północ i wszyscy unieśli w górę kieliszki z szampanem, przedsmak Sylwestra.
 - Za małego Watsona - podniósł głos Greg.
     Wszyscy wzięli łyk musującego napoju i znów zaczęły się życzenia. Zauważyłem, jak Molly co chwilę zerka w stronę Grega, uśmiechnąłem się.
 - Czas na prezenty - oznajmiła pani Hudson, której uśmiech przez cały wieczór nie schodził z twarzy.