I

 5 o'clock tea

     Baker Street, nic się tu nie zmieniło... z pozoru. Stoję przed potężnymi, ciemnymi drzwiami, kołatka jak zwykle przekrzywiona jest w prawą stronę. Biorę głęboki wdech, wchodzę. Rozglądam się po zatęchłym korytarzu, wszystko na swoim miejscu, pani Hudson pewnie nie miała powodu nic zmieniać, odkąd Sherlock "opuścił" mieszkanie zrobiło się tu cicho i spokojnie. Wdycham ten specyficzny zapach, gdy nagle w przedsionku pojawiła się przeraźliwie chuda kobieta w podeszłym wieku.
 - Oh, John, wejdź, właśnie zaparzyłam herbatę.
     No tak, godzina 17, pani Hudson zawsze o 17 popijała herbatę, typowa angielka.
     Już miała wchodzić do kuchni, gdy odwróciła się i palcem pomachała kilka razy pod nosem. Zrozumiałem dokładnie, o co jej chodziło.
 - Tak, zatrzymuję je, przynajmniej tymczasowo, chcę spróbować czegoś nowego.
 - Zacznij żyć, John, uśmiechnij się, wtedy na pewno spróbujesz czegoś nowego. Wiem, że jest ci ciężko, ale to już dwa lata, a przez te wąsy wyglądasz, jakbyś był w moim wieku.
     Przytaknąłem nieznacznie głową ,ale nic nie odpowiedziałem, pobiegła do kuchni, a ja wytarłem porządnie buty, aby nie nabrudzić świeżo umytej podłogi i też wszedłem do kuchni.
     Pani Hudson krzątała się po całym pomieszczeniu, raz po raz rzucając mi gniewne, a jakby zatroskane spojrzenie.
 - Przepraszam, wiem, że powinienem odpowiedzieć na wcześniejsze zaproszenia.
 - Tak, powinieneś, ale tego nie zrobiłeś, więc nie roztrząsajmy tematu.
     Uderzyła porcelanowym czajniczkiem o blat stołu, wrzątek ochlapał biały obrus. Kobieta wcale się tym nie przejęła, nalała napoju do dwóch małych filiżanek w róże. Wziąłem mały łyk i natychmiast się skrzywiłem. Słodka, herbata była słodka, zbyt słodka. Pani Hudson chyba zobaczyła mój niesmak.
 - Wybacz John, zapomniałam, że nie słodzisz. Skoro nie będziesz już tego pił, może od razu pójdziemy na górę, wiem, że tego chcesz, poza tym masz gościa.
     Wstałem i pomaszerowałem stromymi schodami tuż za Panią Hudson. Byliśmy już na szczycie, kiedy odwróciła się do mnie z miną tak poważną, jakby zaraz ktoś miał umrzeć.
 - Spokojnie John, to może być dla ciebie szok, ale nie rób nic głupiego.
 - Pani Hudson, chciałem to Pani powiedzieć już dawno, zna...
     W tym momencie otworzyły się drzwi, a stał w nich nie kto inny, jak sam Mycroft Holmes. Zaprosił mnie gestem ręki do środka, usiadłem na ciemnozielonym fotelu i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę gdzie jestem. Oczywiście wiedziałem, że jestem na Baker Street, ale widok Mycrofta tak mnie zdezorientował, że wpadłem do starego mieszkania, nie zwracając na nic uwagi, jakby wszystkie wspomnienia związane z tym miejscem nagle zanikły.
     Zasłony nie przepuszczały światła, podszedłem do nich, by je rozsunąć. Wtedy zobaczyłem, że kompletnie nic się tutaj nie zmieniło. Wokół unosił się kurz. Na ścianie namalowana była żółta buzia, podobna do logo Nirvany. Postrzelona. Wszędzie porozwalane były rzeczy Sherlocka, były dokładnie w tym samym miejscu, co w dzień jego śmierci. Pani Hudson widocznie także go brakowało, nie wynajęła lokalu nikomu, nie wywaliła tych śmieci. Jestem jej za to wdzięczny.

     Wróciłem na swój fotel i spojrzałem na Holmesa.
 - Witaj, John - usłyszałem chłodny głos Mycrofta. - Mam dla Ciebie dobrą wiadomość.
 - Tak, pani Hudson powiedziała, że może być to dla mnie szokujące. Czego chcesz?
 - Mój drogi brat, a twój przyjaciel... on żyje - uśmiechnął się krzywo.
 - Słucham?! - zatkało mnie. - Skoro sprowadzasz mnie tutaj, na Baker Street, to znaczy, że masz mi coś ważnego do powiedzenia. Mówże wreszcie o co chodzi i nie próbuj mi wmówić, że Sherlock żyje, słyszę to codziennie od obcych mi ludzi!
 - Nic więcej nie mam Ci do powiedzenia, pozwól, że Cię pożegnam - okręcił swoją parasolką, o którą był oparty. - Miło było Cię widzieć, ale bardzo się śpieszę, sprawy państwa - i opuścił pokój.
Siedziałem wbity w oparcie krzesła. Rozmawiałem z Sherlockiem przez śmiercią, widziałem upadek, widziałem ciało, nie czułem pulsu, byłem na pogrzebie, przecież to oczywiste, żeby on żył, musiałby być Bogiem!
 - To prawda, John - powiedziała cicho pani Hudson.
 - Co jest prawdą? - odparłem nieprzytomnie, porzucając swoje myśli.
 - On żyje, Sherlock Holmes żyje.
     Tego było za wiele, bez słowa wyjaśnienia wypadłem na korytarz, zszedłem na dół potykając się o każdy stopień i trzaskając drzwiami opuściłem budynek.
Stałem chwilę na środku chodnika, starałem się ochłonąć, nie, to nie było do zrobienia. Machnąłem ręką na taksówkę, a ta natychmiast zatrzymała się tuż przy mnie. Nie wiedziałem dokąd chcę pojechać, chciałem być po prostu sam na sam ze swoimi myślami.
 - Proszę jechać, do przodu, będę pana kierował.
Czarny wóz ruszył, a ja nadal nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem.
 - W prawo.
     Samochód skręcił w prawo, przypomniała mi się pierwsza zagadka, jaką rozwiązałem z Sherlockiem, ta podczas której zostaliśmy przyjaciółmi, podczas której uratowałem mu życie, ta, podczas której mordercą był taksówkarz. Przeszedł mnie dreszcz.
 - Teraz w lewo - ale kierowca nie słuchał - Powiedziałem w lewo!
Nie usłyszałem żadnej odpowiedzi, a taksówka nadal nie skręcała...