II

 Ronald Kerr Collage

     Taksówka zatrzymała się gwałtownie, pas wbił mi się w klatkę piersiową. Spojrzałem przez okno- szkoła Rolanda Kerra. To tu zakończyła się pierwsza sprawa, to tu uratowałem Sherlocka. Zrozumiałem, że z kierowcą nie warto dyskutować, wysiadłem z zamiarem zamówienia innej taksówki. Nagle zewsząd otoczyli mnie tędzy mężczyźni, wyglądali niezbyt przyjaźnie.

 - Idzie pan z nami. - oznajmił łagodnie, lecz stanowczo jeden z nich.
     Nie dałbym rady im uciec, przytaknąłem i pomaszerowałem między mężczyznami, którzy co jakiś czas szturchali mnie twardymi ramionami. Weszliśmy do prawego budynku, minęliśmy schody i zatrzymaliśmy się przed śnieżnobiałymi drzwiami. Łysy mięśniak dał mi do zrozumienia, że dalej idę sam. Otworzyłem delikatnie drzwi i znalazłem się w ciemnym pomieszczeniu. Przez brak jakiegokolwiek światła nie mogłem ustalić wielkości pokoju. Obróciłem się kilka razy wokół własnej osi, próbując namierzyć ściany, gdy w jednym z kątów podoju zapaliło się jasne, białe światło.
 - Miło, że przyszedłeś - poznałem ten głos od razu. - Mam nadzieję, że nie było problemów z... no wiesz... nimi.
 - Sh... Sher... - szepnąłem nadal kręcąc się wkoło, starając się nie wpaść na żaden stół, których najwyraźniej było tu kilka.
     Wysoka postać podeszła do lampy, najpierw zobaczyłem cień długiego płaszcza, potem morze krótkich loczków, a na końcu ujrzałem jego twarz. Bladą, chudą, rozbawioną twarz Sherlocka.
Zamurowało mnie mimo uprzedzeń Mycrofta. Milczałem, stałem i milczałem, mając nadzieję, że to tylko głupi dowcip. Nie, tak naprawdę wcale nie chciałem, aby to był żart.
     Mijały minuty, pięć, dziesięć, a ja nadal wpatrywałem się w wysokiego mężczyznę, który teraz najzwyczajniej w świecie popijał kawę. Nie mam pojęcia, skąd ją wziął.
 - John, daj spokój, nie możemy siedzieć tutaj cały dzień. Musimy się jeszcze pozbyć twoich wąsów.
     Moich wąsów? Ale skąd...? Przecież byłem poza zasięgiem światła.
Zrobiłem kilka kroków w jego kierunku, wpadłem na stół, zrzucając kilka drobnych przedmiotów. Zapaliło się światło, ktoś musiał usłyszeć dźwięk tłuczonego szkła.
     Blade światło przez chwile mnie oślepiało, brnąłem jednak na przód, chciałem jak najszybciej rzucić się na Sherlocka, który zdawał się oddalać. Zanim stanąłem z nim twarzą w twarz, miałem wrażenie, że laboratorium jest nieskończenie długie.
 - Jak... jak to możliwe? - zapytałem dysząc ze złości.
 - Nigdy nie umarłem - odpowiedział beztrosko.
      Schyliłem głowę, ręce oparłem o kolana, brakowało mi tchu.
 - Kto jeszcze wiedział? - podniosłem wzrok.
 - Molly wiedziała, Mycroft, ludzie, którzy nam pomagali... w sumie jakieś 50 osób - Parsknąłem śmiechem, śmiechem pełnym żalu. - To co, gotowy na wielki powrót? Akcje pełne niebezpieczeństwa, nas dwoje, pulsująca krew, ucieczki, morderstwa... - kontynuował Sherlock.
     Nie wytrzymałem, zamachnąłem się i zadałem mu mocny cios w szczękę. Zamilkł. Z jego wargi zaczęła spływać strużka krwi, nie sprawiał jednak wrażenia rozbolałego. Był zaskoczony, jego szeroko otworzone oczy patrzyły na mnie z pogardą. Przypominał szczeniaka, który właśnie został ukarany.
 - Powiedziałem coś złego? - prychnął ocierając sobie krew z podbródka.
Jeszcze jedno uderzenie, tym razem w nos. Przyłożyłem tyle siły, że Sherlock cofnął się chwiejnym krokiem. Po jego twarzy znów spływała krew, nieco więcej niż wcześniej. Poczułem pustkę w środku, a jednak miałem wrażenie, że szczęście mnie rozpiera. Uśmiechnąłem się, ale nie był to radosny uśmiech.
 - Naprawdę nie wiem o co ci chodzi, John. - rzekł detektyw trzymając się za nos, twarz miał zwróconą ku sufitowi, ale jego oczy wpatrywały się we mnie.
     Zamachnąłem się jeszcze raz, ale stał za daleko, uderzyłem pięściami o śnieżnobiały stół zostawiając na nim ślady krwi. Musiałem przeciąć się szkłem.
     Kucnąłem opierając twarz o szorstkie dłonie, musiałem się opanować, napadanie na Sherlocka nic nie da. Podniosłem się spoglądając na przyjaciela, stał zamyślony, a z nosa sączyła mu się krew.
 - Mam żonę i dziecko - powiedziałem spokojnie. - Nie chcę bawić się już w detektywów.
 - Masz żonę... i dziecko? - zapytał kpiąco Sherlock.
 - Będę miał żonę i dziecko - warknąłem. - Oświadczam się dzisiaj.
 Sherlock parsknął śmiechem.
 - Tęskniłeś za mną, tęskniłeś za niebezpieczeństwem, przyznaj. Nie będziesz dobrym mężem, igrając z kryminalistami - uśmiechnął się w grymasie bólu.
Jak śmie tak mówić?! Rzuciłem się na niego ponownie, powaliłem na podłogę i usiłowałem uderzyć, lecz on skutecznie hamował każdy cios.
 - Przestańcie zachowywać się jak dzieci, jeszcze zrobicie sobie krzywdę - usłyszałem głos pełen rozdrażnienia.
     Natychmiast powstałem rozglądając się po pomieszczeniu. Na krześle za reflektorem, który zobaczyłem po wejściu, siedział Mycroft. To pewnie on zorganizował to spotkanie. Zalała mnie fala złości. Skoro to spotkanie wynika z jego inicjatywy, nie wiem nawet, czy Sherlock faktycznie chciał się ze mną widzieć, może nadal by się ukrywał.
 - Będę na Baker Street, jeśli będziesz mnie potrzebował - powiedział Sherlock bez emocji. - A z Mary się już widziałem, spodziewa się oświadczyn - krzyknął, gdy opuszczałem pomieszczenie.
     Usłyszawszy to zatrzymałem się, opierając o drzwi. Wziąłem głęboki oddech - nie mogę już tam wrócić, nie do Holmesów - i poszedłem dalej.
 - Oj braciszku, ty nie jesteś człowiekiem - doszło mnie to zdanie, kiedy mijałem tęgich facetów, którzy obstawili wejście do szkoły.
Sherlock kiedyś doprowadzi mnie do obłędu.