III

Holy Mary 

 - John, kawa gotowa!

 - Już idę, kotku! - dobiegła odpowiedź z drugiego końca mieszkania.

 - Spóźnisz się!

     John wparował do kuchni, miał na sobie bordowy sweter, który trochę na nim wisiał, musiał ostatnio strasznie schudnąć, a ja dopiero teraz to zauważyłam. Jego wzrok błądził po kuchni, wyglądał na otępionego, ale nie był. 

 - Klucze - mruknął bardziej do siebie, niż do mnie. - Portfel.

     Okrążył kuchnię, zgarniając wszystkie potrzebne rzeczy do niewielkiej brązowej teczki. Bekon zaskwierczał na patelni. 

 -Zjesz chociaż śniadanie?

 -Nie, Mary, śpieszę się, o ósmej mam pierwszego pacjenta - spojrzałam na zegarek, była siódma czterdzieści. - Mogłabyś podać mi moją kurtkę?

     Poszłam do pokoju obok. Białe ściany, świeżo malowane pokrywała cienka warstwa kurzu, nie było zdjęć, obrazów, dekoracji. Przez okna wpływał cienki strumyk wschodzącego słońca. 

     Otworzyłam olbrzymią szafę z ciemnego drewna. Wśród różnobarwnych swetrów, których uwielbiał John, wisiał jeden, szary, nienoszony od prawie dwóch lat. Już dawno miałam go wywalić, coś mnie jednak hamowało. Może po prostu chciałam poznać jego historię... historię z Baker Street

 - Znalazłaś? - do pokoju wszedł John.

     Szybko zamknęłam szafę, wyciągając z niej czarną kurtkę ze skórzanymi wstawkami na ramionach.

 - Proszę - mruknęłam, podając mu ją i szybko opuściłam pomieszczenie.

     Usłyszałam za plecami trzask drzwi i długie westchnienie Johna.

 - Wiesz, że to dla mnie trudne, wiesz, że wciągu tych dwóch lat walczyłem sam ze sobą. Nie mogę tam wrócić, nie mogę wrócić na Baker Street choćby na sekundę - powiedział ze spokojem, na który tak bardzo się silił, kiedy rozmawialiśmy o jego przeszłości.

 - Musisz...

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z domu.

 - Kawa... John... - powiedziałam to tak cicho, że nie usłyszałby mnie, nawet gdyby stał przede mną.

***

     12:00 - od trzech godzin chodzę po domu nie robiąc nic pożytecznego. Upadłam na fotel, sięgając po krzyżówkę, wtedy usłyszałam dwa krótkie brzdęknięcia. Powoli powlokłam się do wejścia i nie sprawdzając, kto stoi za drzwiami, bezmyślnie otworzyłam drzwi.

 - Tak? - zapytałam przewracając oczami.

 - Zdaje się, że zamawiała pani szczyptę niecodzienności.

 - Pomyłka, wariatów nie przyjmuję - już miałam zatrzasnąć drzwi, gdy nieznajomy wsunął stopę między nie, a framugę. 

     Sprytnie wślizgnął się do środka. Był to wysoki mężczyzna, twarz miał owiniętą granatowym szalikiem, a czarny płaszcz sięgał mu do kolan.

  - Witaj, Mary - jego oczy zabłyszczały.

     Jego oczy... nie miały jednego koloru, mieniły się złotem, widać w nich było błękit oceanu i soczystą zieleń wiosennej trawy.

 - Czy my się znamy? - byłam zaskoczona faktem, że zna moje imię.

 - Osobiście nie, ale wiemy o sobie równie wiele - jego głęboki głos zadrżał. - Wszystko dzięki doktorowi. 

     Patrzyłam na niego mrużąc oczy, nie miałam pojęcia kim jest i czego chce. Chyba zauważył moje zmieszanie.

 - Sherlock - wyciągnął rękę. - Sherlock Holmes.

 - T.. ten Sherlock? - wyjąkałam. - Przecież ty...

 - Nie żyję? - wpadł mi w słowo. - W takim razie jak wytłumaczysz fakt, że stoję tu, przed tobą i jestem wstanie powiedzieć, że rano pokłóciłaś się z Johnem?

 - J... jak?

 - Och, przecież to oczywiste. Na stole kuchennym stoi nieruszona kawa, gdyby była twoja, wylałabyś ją lub wypiła, ale nie, ona jest Johna, chcesz mu pokazać... no właśnie, co chcesz udowodnić nie wylewając tej kawy? 

     Milczałam, a on nadal trzymał rękę wyciągniętą w moją stronę, chyba o niej zapomniał.

 - Więc, Mary - zaczął niepewnie. - Dziękuję za opiekę nad Johnem, już nie będziesz mu potrzebna.

     Zagotowało się we mnie, ale byłam na to gotowa, wiedziałam jaki jest młodszy Holmes, wiedziałam o nim więcej, niż on o mnie, to było pewne.

 - Johnowi będzie niezmiernie miło, że wróciłeś do żywych, aby przewrócić mu w życiu - zakpiłam. - Ale jeśli tylko spróbujesz mnie od niego odepchnąć...

 - To nie będzie konieczne - uśmiechnął się, był to szczery uśmiech... przepełniony żalem.

     Byłam uprzedzona, że Sherlock Holmes być może wcale nie umarł, więc udało mi się zachować jasność umysłu.

 - Pewnie już wiesz, że razem z Johnem planujemy się pobrać? - również się uśmiechnęłam. - Może dał byś się zaprosić na nasz ślub?

 - Śluby... miłość... to wszystko wytwór naszego umysłu, jego błąd, to pragnienie bycia zauważonym, to fikcja, której nigdy nie zrozumiem, to sztuczne poczucie szczęścia... ulotnego szczęścia - Sherlock zdawał się odpływać we własnych myślach.

 - Rozumiem - przerwałam mu. - Nie kończ.
     Sherlock zaczął powoli przemieszczać się po salonie, jakby pragnął prześwietlić każdy cal tego pomieszczenia. Wędrowałam za nim wzrokiem, ale wcale go to nie krępowało. Oglądał każdy przedmiot dokładnie, zachowywał się dokładnie tak, jak John opisywał go na swoim blogu, kiedy pisał o oględzinach miejsca zbrodni. Nie zadawał pytań, nie wygłaszał przemówień... nie przeszkadzało mi to. Z ciekawością przyglądałam się temu młodemu mężczyźnie.
 - John wraca za godzinę, zaczekasz na niego, prawda? - zapytałam nieśmiało.
 - Wiem, że wraca za godzinę, spojrzałem na wasz kalendarz, myślisz, że po co przeglądam wasze rzeczy? - prychnął, a ja poczułam się urażona.
 - Poczekasz na niego? - w moim głosie dało się poznać nutę irytacji.
 - Absolutnie nie, dla Johna zorganizowałem coś specjalnego - wyszczerzył zęby.
 - Błagam cię, nie przypraw go o zawał serca. Uważaj też na siebie... ostatnio John jest trochę... nerwowy.
 - No właśnie, a dlaczego ty nie byłaś w szoku, widząc mnie przed swoimi drzwiami, panno Morstan? - Holmes zbliżył się do mnie, przechylił lekko głowę i zmrużył oczy.
      Zaskoczył mnie tym pytaniem.
 - Przeczytałam blog Johna od deski do deski - skłamałam.
 - I jak spodobały ci się nasze czyny?
 - Studium w Różu! - wypaliłam. - Wziąłbyś tą pigułkę, prawda?
 - Oczywiście, że nie. Wszystko miałem zaplanowane.
 - Kłamiesz - uśmiechnęłam się. - Umarłbyś już w pierwszym poście.
Naburmuszony Sherlock wydał z siebie dziwny dźwięk, jakby nie mógł wypluć śliny.
 - John, już wie o dziecku?
 - Tak, wie - odpowiedziałam ostrym tonem. - Ale skąd ty o tym wiesz?
 - Kalendarz, Mary... znam wasze plany na najbliższe dwa miesiące. Czwartek, godzina siedemnasta, ginekolog... pewnie masz zapalenie płuc - parsknął śmiechem.
      Pokręciłam lekko głową, cały geniusz Sherlocka wynikał jedynie z jego obserwacji?
 - Hm, jak właściwie udało ci się... nie zginąć?
 - Mam brata w rządzie, to wystarczy.
 - A Jim, Jim Moriarty?
 - Wpakował sobie kulkę w łeb... nie miał szans na przeżycie - rzekł triumfalnie Holmes. - Czas się zbierać, nie chciałbym wpaść na Johna, zepsułbym całą niespodziankę.
     Zaczął owijać się z powrotem szalikiem, a ja patrzyłam na jego ruchy w głębokiej zadumie. Schowałam twarz w dłoniach, dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo zmieni się nasze życie - moje i Johna. John wróci do domu, a ja będę musiała udawać, że nic nigdy się nie stało. To nie powinno być trudne, ale co potem? Jak John zareaguje na powrót przyjaciela?
 - Do zobaczenia, Mary - Sherlock pożegnał mnie jak zwyczajnego znajomego, ale ja nie odpowiedziałam. - Będę na Baker Street, jeśli będziesz mnie potrzebować.
     Drzwi zatrzasnęły się za Sherlockiem. Polubiłam go, teraz sprawy zaczną się komplikować. Sięgnęłam do tylnej kieszeni spodni i wyciągnęłam telefon. Szybko wykręciłam numer. Odezwała się poczta głosowa. Uderzyłam pięścią w oparcie fotela. Ale od czego są SMS-y? Z prędkością światła wystukałam na klawiaturze "SH wrócił"... wysłano...