+

Przemyłem twarz chłodną wodą. Zimne krople wdarły się pod moje powieki, skutecznie wyrywając mnie z senności. Jednym ruchem ręki przeczesałem ciemno-brązowe włosy, zgarniając gęstą grzywkę na lewą stronę. Czarny T-shirt i podkrążone oczy dodatkowo sprawiały, że wyglądałem jak stereotypowy emo. Nałożyłem pastę do zębów o obrzydliwej konsystencji, przy okazji upuszczając połowę do umywalki, i zacząłem monotonnie gładzić powierzchnię najbielszych zębów w okolicy. Spojrzałem w lustro, uśmiechając się, niczym klaun z dziecięcych koszmarów – to będzie kolejny piękny dzień, spędzony z cudownymi ludźmi.

Powoli zakładam białą marynarkę, wyglądam w niej jak marynarz, którego mama pokazywała mi na obrazkach w książce z piwnicy. Zaciskam czarny krawat, nauczyłem się wiązać go na tysiące różnych sposobów, ale dziś nie mogę pozwolić sobie na coś mniej klasycznego, bo zakłóciłoby to symetrię w klasie.

Do mojego pokoju dochodzi zapach świeżo przyrządzonej jajecznicy. Mam nadzieję, że to mama zajęła się dzisiaj śniadaniem, bo zdecydowanie wolę jej proste dania, niż wymyślne dania ojca, które zazwyczaj kończą się kulinarną katastrofą. Nie powiedziałem mu jednak wprost, co sądzę o jego gotowaniu, bo nie chciałem robić mu przykrości, wiedząc jak uwielbia eksperymentować w kuchni. Jestem z tych osób, które wolą skłamać, niż kogoś zasmucić.

Spoglądam przez okno – szczęśliwi mieszkańcy krajowych slumsów właśnie wkraczają do naszej części miasta. Ich przemarsz przez mur jest moim prywatnym zegarem – właśnie wybiła szósta rano. Nie lubię obserwować mięśniaków, którzy wyglądają jak więźniowie, wiedzieć, że w każdym momencie mogą się wyrwać, jak dzikie bestie i zaatakować nas, bezbronnych chudzielców w garniturach.

Schody w dół są stanowczo zbyt strome, zejście z piętra zajmuję całą wieczność – widać, że tych budynków nie planowali architekci.

Mimo że potrawę sporządziła mama, od widoku biało-żółtej wodnistej papki robi mi się niedobrze. Jesteśmy z tej biedniejszej części bogaczy, co nie zmienia faktu, że możemy pozwolić sobie na wygody i różnorodność w posiłkach , a raczej moglibyśmy, gdyby nie altruistyczne podejście moich rodziców. Połowę pensji zawsze wydają na nielegalną pomoc dla ludzi zza Muru, jestem pewien, że albo kiedyś zabraknie nam przez to pieniędzy, albo pójdziemy siedzieć.

Jest środek wiosny, miasto powinno tętnić życiem, ulice powinny tonąć w zieleni, drzewa powinny uginać się pod ciężarem kwitnących kwiatów. Ale dziś jest ponuro, właściwie zawsze jest ponuro, a ludzie przemykają niezauważalnie. Nie chowają się po kątach brudnych i zniszczonych kamieniczek. Maszerują ze wzrokiem dumnie utkwionym w przestrzeń, wyprostowani, by eleganckie ubrania sprawiały wrażenie jeszcze bardziej eleganckich. Są niewidoczni dla samych siebie, każdy jest tak napawany dumą, tak stara się nie spojrzeć sąsiadowi w oczy, że mija znajomych, nawet ich nie poznając, jakby szedł swoim własnym tunelem, odgradzającym od reszty pieszych. Zauważyłem to śmieszne zachowanie już u niektórych osób w moim wieku, co prawda, nie jest to jeszcze wypracowany, szykowny chód, lecz jego często nieudane próby. Jeszcze zabawniejsze jest to, że mieszkańcy zachowują się tak jedynie w dni robocze, w piątkowe popołudnie całe miasto staje się nagle jedną, wielką rodziną, w której nie ma wyrzutków, w której każdy jest dla każdego uprzejmy, w czasie gdy w zwykły poniedziałek tylko nielicznych stać na serdeczne „dzień dobry”. Parskam śmiechem – ludzie są żałośni.

Mijam jeszcze kilka przecznic, idąc korytarzem białych domów. W tym mieście zdecydowanie zbyt łatwo jest się zgubić, każdy dom jest identyczny, każdy krzak jest tak samo przycięty. Z lotu ptaka musi to wyglądać jednocześnie komicznie, jak i zachwycająco, właściwie nawet z mojej perspektywy miasto wygląda niewiarygodnie. Jakbym nagle znalazł się na makiecie, zrobionej przez fanatyka regularności.

Szkoła zbudowana jest na wzór domów, a może na odwrót. Grube, białe mury wcale nie wyglądają zachęcająco. Małe okna, przeplatane pilastrami, nie wpuszczają, ani nie wypuszczają światła. Czarne kruki jak zwykle obsiadły gzyms, skutecznie odpędzając wszystkie inne gatunki ptaków, odwiedzających tą szkołę.

Gdy tylko wszedłem do klasy, pulchna, lub po prostu gruba blondyna posłała mi cierpki uśmiech. Nienawidzę tej dziewczyny, tak samo, jak ona nienawidzi mnie. Jesteśmy wrogami praktycznie od zawsze, a jednak co roku nauczyciel sadza nas razem w jednej ławce, w imię zgody i pokoju. Twierdzi, że kiedyś zrozumiemy, jak bardzo przyjaźń jest podobna do nienawiści, zawsze myślałam, że to miłość i nienawiść dzieli jedynie cienka granica, ale w tej szkole dorośli wcisną uczniom każdy kit. Czasem zastanawiam się nad naszą społecznością i zawsze dochodzę do wniosku, że mamy w sobie coś z hipisów, że nie jesteśmy tylko zaślepionymi erudytami, ale może się mylę. Hipisi nie dzielili by ludzi na lepszych i gorszych. 

***

To nie jest fan fiction.
To w ogóle miało nie być opublikowane.

Chciałabym prosić o szczerą opinię, ponieważ zaczęłam pisać coś całkowicie nowego, własnego, ale nie jestem pewna, czy ma to jakikolwiek sens. 

Tekst powyżej nie jest kompletny, ani sprawdzany, jest to tylko wersja próbna.

Trochę pociąga "Niezgodną", prawda? 

Ech... poszukam synonimów i już nie będzie.