IX (koniec)

Lestrade's division

     ...i wtedy przyszedł czas na pokaz Sherlocka. Wyciągnął z tylnej kieszeni lśniącego Glocka i wycelował prosto w wariacko uśmiechniętą twarz Jima. Nikt nie zauważył osuwającej się na kolana panny młodej w sukni zmieniającej kolor na rubinowy. 

      - Nie ufaj Lestrade'owi, John – szepnęła ostatkiem sił.

     - Które z was mi to wytłumaczy? - inspektor rzucił na biurko tekturowy folder, z którego powypadały pojedyncze kartki. - I jak mogli nie zauważyć panny młodej na jej własnym weselu?!

     Donovan rzuciła Andersonowi spojrzenie mające mówić 'to był twój pomysł'.

     - To jest... to jest nasze hobby – wykrztusił w końcu mężczyzna.

     - Pasja – dorzuciła Sally, kiwając potwierdzająco głową.

      Greg rozejrzał się po zaciemnionym policyjnym biurze. Był późny wieczór, wszyscy pracownicy poszli nacieszyć się swoimi rodzinami, zostali tylko ci, którzy woleli cieszyć się sławnym Sherlockiem Holmesem i jego mniej znanym towarzyszem – Johnem Watsonem.

     - Nie *shipujecie Johnlocka? - inspektor właśnie rozsiadał się w swoim czarnym skórzanym fotelu.

      Sally wzruszyła ramionami.

     - Jesteśmy detektywami, a nie pisarzami romansideł.
     - No tak – uśmiechnął się Greg, przerzucając kartki. - Z bardzo bujną wyobraźnią, to ważne w tym zawodzie.

      Donovan oblała się rumieńcem, albo to rumieniec oblał ją, co za różnica.

     - Kawa z pączkiem i Sherlock nigdy nie dowie się, co i nim piszecie. Nie dowie się też jego brat, a z tego, co wyczytałem, wiecie na jak wysokim jest stanowisku. Johnowi jednak podrzucę te fantazję, spodobają mu się.

     - Przepraszamy za.. Molly – rumieńce nagle przeskoczyły na inspektora.

     - To ją powinniście przepraszać, a nie mnie – spuścił wzrok. - No ale – ożywił się niemal natychmiast – kim jest ta Mary? Wiecie coś, o czym ja nie wiem?

     - To po prostu popularne imię, mogłaby to również być Anna czy Julia.

     - A dlaczego Sherlock powstaje z grobu? A co istotniejsze – dlaczego w ogóle umiera?

Autorzy spojrzeli na siebie z niepewnością.

     - On nie umarł, on razem z Moriarym odgrywali wielkie, wymagające udziału całkiem przypadkowych osób przedstawienie – w oczach Andersona pojawiły się iskierki podekscytowania lub szaleństwa. Może wcale nie jest bardziej normalny niż Sherlock, niż ten cały Moriarty. W końcu to on napisał scenariusz tego przedstawienia.
     - Nie podoba mi się – rzucił stanowczo Greg. - Nie podoba mi się też to, jak traktujecie człowieka, który wykonuje za was praktycznie całą robotę, oboje jesteście żałośni.

     John patrzył na rozentuzjazmowanego Sherlocka, jakby ten właśnie przyznał się publicznie, że nie jest najinteligentniejszym człowiekiem na Ziemi.

     - Na prawdę myślisz, że właśnie tym się zajmują londyńscy detektywi w wolnym czasie?
     - Oczywiście, John! - Sherlock wyskoczył z fotela, wylewając przy tym ciemną, jak jego włosy, zimną już kawę, postawioną na podłokietniku przed trzema godzinami. - Oni nas wielbią!
     - Chyba ciebie - mruknął John i wziął duży łyk gorącej herbaty.

***

Trochę wyszłam z wprawy, trochę zapomniałam, jaki był sens tego opowiadania, trochę mam za dużo innych niezrealizowanych pomysłów, ale byłoby głupio zostawić debiut nieskończony, więc przepraszam, że zakończenie jest takie, a nie inne.